Hoog in de lucht klinkt hun schrille gekwetter, waarmee de zomer wordt aankondigt. Ik spreek hun taal niet. Het klinkt vriendelijk. Soms heel scherp.
‘Ik moet heel eerlijk zeggen…’, schijn ik vaak te zeggen, als ik iets wil vertellen of wil reageren op iets wat verteld wordt. Je kan het mijn antwoord noemen op mijn moto ‘wie verteld, wordt niet vergeten’.
‘Ik moet heel eerlijk zeggen…’ is niet altijd mogelijk. Een blog over vriendschap, reizen, eten, fietsen en nog veel meer, misschien zelfs over familie perikelen. Dat kan niet altijd naar de werkelijkheid zijn. Mijn werkelijkheid is niet altijd de werkelijkheid volgens anderen.
Hoog in de lucht klinkt hun schrille gekwetter, waarmee de zomer wordt aankondigt. Ik spreek hun taal niet. Het klinkt vriendelijk. Soms heel scherp. Lossen ze hun onderlinge frictie gelijk op? Om gelijk als overbodige ballast af te werpen? Zonder opkroppen vooruit kijken. ‘Ik moet eerlijk zeggen…’ wij Homo Sapiens kunnen daar nog wel iets van oppikken.
Welke avonturen vertellen ze elkaar? Hun migratie is een lange reis geweest naar het hoge noorden. Het zal niet altijd van een leien dakje zijn gegaan om hier te komen. Onderweg hebben ze verlies geleden, vriendschap gesloten en elkaar gesteund.
Niet gehinderd door migratie blokkades of welke corona lockdown dan ook, kijken ze vooruit naar nieuwe familie.
Op onze dijk vinden ze genoeg ruimte voor hun nesten in holtes en nissen onder de dakpannen. Huizen, die overblijfselen zijn van de oude scheepswerf. Naast de dijkwoningen en het park die voor de werf in de plaats zijn gekomen. Uit overlevering weten ze dat ze hier welkom zijn, zolang de huizen niet te veel worden geïsoleerd. De bewoners genieten van hun acrobatiek en gekwetter, met net zo’n mooie zomer als zij in het vooruitzicht.
‘Skrie-skrie’’, krijsen ze tegen elkaar, duikelend achter de insecten aan.
Innig vliegen ze met elkaar op, vrienden en familie, die elkaar lief hebben.
‘Mooi zo’, zeg ik kordaat, nog zo’n uitdrukking, die ik vaak gebruik als ik ergens blij van wordt.
Ik mis ze nu al, als ze weer naar het warme zuiden vliegen. Honderd dagen blijven onze zomergasten. Zoals ze gekomen zijn, gaan ze ook weer weg. Van de ene dag op de andere is het stil. Je mist gelijk hun vrolijkheid.
Misschien reis ik ze wel achterna. Naar Spanje, daar is de zomer dan nog in volle gang.
Maar aan alles komt een einde, ook aan de roemruchte Vuyk werf die begin 1986 uit het Capelse dorpsbeeld verdwijnt om plaats te maken voor een nieuwe woonwijk van ongeveer 350 huizen. Bron Digibron
Hirundo 
Mooi!! X
LikeGeliked door 1 persoon