Een geluid dringt haar oor binnen, ze opent één oog en werpt een blik op de wekker. Met een klap zet ze het ding uit. Ze trekt het dekbed over haar hoofd en na tien minuten herhaalt Vanessa de handeling.
Bij de vierde keer roept haar vriend: ’Opschieten schatje, je uitsmijter wordt koud.’
Met vochtig haar komt ze de keuken binnen. Ze gromt naar Roberto en schuift het ei opzij. Onderweg koopt ze wel een croissant. Haar kus beland op zijn wang en ze stapt de deur uit.

Bij BackWerk tikt ze op de schouder van een man in de rij, ‘ik ben laat, heb me verslapen’ en met een glimlach erbij mag ze voor.
‘Die sukkel kan geen keuze maken en nu vergaapt hij zich aan mijn kont’, lacht ze tegen de verkoopster.
De roltrap staat op rood en de lift reageert niet op de knop. Hijgend komt ze op het perron en ziet de achterkant van de metro verdwijnen.

Met opgeheven hoofd stapt Vanessa het kantoor binnen. Ze is op tijd, zo dadelijk komt de Karel langs om te zien of de dag goed begonnen is. Door de ruit, in de deur naar de werkvloer, kijkt ze naar beneden. Haar collega’s zijn georganiseerd bezig, de werkbanken liggen vol met spullen en inpakmaterialen, op de grond staan dozen klaar voor verzending. Zo te zien wordt de deadline van het middaguur gehaald.
Ze tikt met haar vriendschapsring tegen het glas. Iedereen kijkt op, ze gebaart naar twee meiden, draait zich om en begint aan haar taak voor vandaag. De twee komen via de trap het kantoor binnen. Vanessa zet ze links en rechts van haar, achter een scherm. Als Karel even later binnen stapt zitten ze met z’n drieën gebogen te turen naar hun werk.
‘Druk, druk, druk, geen tijd, op de werkvloer gaat alles volgens schema, het komt goed’, zegt Vanessa tegen hem.
Even kijkt ze op, glimlacht en buigt zich weer naar haar scherm.

De tijd tikt door, op de werkvloer wordt het rustig, haar collega’s gaan koffie drinken.
‘Geen tijd,’ roept Vanessa, ‘kunnen jullie koffie meenemen? Graag twee suikerklontjes en kan iemand naar de winkel lopen? Ik heb niet ontbeten, geen tijd voor gehad.’
Ze richt zich tot de collega’s naast zich: ‘jullie blijven zitten!’
Nog minder dan honderd wachtenden voor u meldt het ticketbureau op hun schermen, ze zullen het maximale aantal kaarten kunnen bemachtigen voor het concert.

Haar twee hulpjes hebben allebei een kaart voor het concert, die betalen ze natuurlijk wel zelf. Vanessa deletet de geschiedenis van de drie computers en verlaat het kantoor.
In de winkel is nog genoeg keus, over tien minuten is dat wel anders. Zoals gewoonlijk pakt ze twee witte puntjes belegd met jonge kaas zonder enige gezonde toevoegingen, een blikje cola en een gevulde koek.
Terug in de vergaderruimte zijn haar collega’s al begonnen aan hun lunch uit de broodtrommels van thuis. Vanessa zich past zich aan bij de routine van de groep, zelf zou ze liever naar de bedrijfskantine gaan.

Haar collega’s gaan naar huis, hun werkdag zit erop. Vijf minuten later vertrekt Vanessa. Ze loopt nog even langs het kantoor van Karel en paait hem met een ticket voor een uiterst redelijke prijs, net iets meer dan dat zij betaald heeft.
‘Een fijne avond, tot morgen, niet te lang doorwerken’, zegt ze met een glimlach.

De overige kaarten zijn voor haar. Misschien verkoopt ze Roberto een kaartje tegen inkoopprijs, heeft ze gelijk vervoer naar het concert in de John Cruijff ArenA.
Ze hoopt dat hij zijn handen uit de mouwen heeft gestoken. Eenmaal thuis moet ze weer aan het werk. Met de tien kaarten voor het uitverkochte concert kan ze haar salaris aanvullen naar wat ze verdient. Grijnzend stapt Vanessa in de metro.


© 2023 HIRUNDO_hetjuffie_pauline

Links en bronnen:

BackWerk, Johan Cruijff ArenA