Alles is anders en toch ook heel vertrouwd. Met afstand en rust, kon het maar altijd zo blijven.

Na 1,5 jaar halen we ons paspoort tevoorschijn en rijden naar Spanje. Vroeg in de ochtend komen de contouren van Noord Spanje te voorschijn.
‘Wie het eerst de zee ziet’
Hij wint, dus ik trakteer.
Een cortado met een Spaanse mini. Om ons heen drinken markkooplui hun koffie en caña voordat de eerste klanten verschijnen.
Rustig lopen we naar ons hotel door de vertrouwde straten. De meeste rolluiken zijn gesloten. Wat zou er straks open gaan?

De pandemie heeft hier goed huisgehouden en de economie leidt flink.
Veel winkels en horeca zijn gesloten. Avondklok, afstand houden, lockdown, mondkapje. Er wordt hier streng gehandhaafd, je kijkt wel uit om je niet aan de regels te houden.
De Catalaanse trots is overeind gebleven. ‘Nationalisten’ nemen hun vertrouwde plek in op de terrassen en in de restaurants. De ‘toerist traps’ hebben het afgelegd, het Catalaanse leven is overeind gebleven.

Alles is anders en toch ook heel vertrouwd. Met afstand en rust, kon het maar altijd zo blijven.
We zijn terug op de markt. Entrada, salida, mondkapje.
‘Kijk daar zijn ze’
Ik volg de richting van de wijsvinger. Een groep achterblijvers vliegt bijna geruisloos hoog over de markt. Als een squadron dat afzwaait. Een laatste groet voordat ze verder trekken naar het zuiden.

Alleen Mozart is niet meer wat het geweest is. Alle ‘dorpsgekken’ zijn verdreven. Er staat er nog een achter de toog. De minst leuke. Daarmee is Sala Mozart gedegradeerd tot een ‘toerist trap’.

Voor Xiri 9 liggen we op de eerste lijn van platja de Calella. Zon, zee  en zaligheid. En strand theater met in de hoofdrol een parasol. Tijd voor een copa en een rosado, buiten zonder mondkapje.

©HIRUNDO_hetjuffie_pauline

caña_klein tap biertje, copa_ normaal tap biertje, rosado_rose, entrada_ingang, salida_uitgang