Het is vrijdagavond tien uur. Normaal gesproken zou ik nu aanstalten gaan maken om mij voor te bereiden op de avond.

In Bas zijn taal ben ik bijna 70. Maar ik voel mij nog steeds bijna 40. En ik stort mij op projecten alsof ik bijna 30 ben, maar dan met de kennis van bijna 70.
Kunnen jullie het nog volgen? Ik in ieder geval wel. Gelukkig maar, het is mijn verhaal. Waar ik naar toe wil is een avondje stappen.

Begin 30, dus bijna 40, was ik alleen. Tenminste, ik woonde alleen, ik was niet alleen. En net als in de tijd toen ik bijna 20 was, pakte ik het stap-leven weer op.
Samen met vriendinnen, die toen ook weer alleen waren. Soms samen met een vriend, maar dat was meestal te gecompliceerd. Ik ging plezier maken en verder niets. 
Dansen, samen met Gem in de pop up ‘Latin Club’ op vrijdagavond. Gem, alias Karin, salsa, rumba, wat is er nog meer en ik freestyle. Karin en Sofie, gewoon omdat we wilden dansen totdat we erbij neer vielen of de muziek uitging. Plezier maken, verder niets.
Of na een middag, avond en nacht door bij ‘de Kwartel’. Drie musketiers, ik als reus tussen Jaq en El in, door de duinen van strandslag 9.
Terug naar mijn oude stamkroeg uit de tijd van bijna 20, ‘De Vagebond’. Na sluit naar ‘Willens & Wetens’ waar half, toen nog onberoemd, Rotterdam bijeen kwam. Of naar de ‘Tudorbar & Seven Seas’ wat niemand meer wil kennen, omdat het een hele foute plek was. Maar ik was met mijn vriendinnen, wie deed mij wat.
Het begon op dinsdag of woensdagavond als we waren uitgerust van zondagavond. Na plezier maken, bijna direct door naar het werk om ons voor te bereiden op de komende avond voor de bioscoop, de kroeg en wat er op ons pad kwam. 
Ontbijt hadden we gehad, shoarma bij ‘Jaffa’ op de Witte de With.
Dat waren mooie tijden, nachtdieren waren we. Die nooit moe waren.

Begin 30, dus bijna 40 was ook de tijd dat ik voor het eerst met de meiden meeging naar Calella. En het jaar daarna weer en toen weer en weer…. Overdag op het strand en in ‘Xiri 9’, ‘s avonds dansen, totdat we erbij neer vielen of de muziek er mee  ophield. Daarna pinchos eten in een van de nachtzaken onderweg naar ons hotel Espanya.
‘Krijgen jullie nooit te eten’, was de standaard vraag als de lange stok gekruid vlees nummer drie of vier verorberd werd.    En dan plassen tussen twee auto’s, omdat we het hotel anders niet droog haalden.

We gaan nog steeds naar Calella. Gem is er helaas niet meer bij, maar we memoreren vaak haar grappen en streken. Zo blijft ze er toch altijd bij.
Proppers lopen ons tegenwoordig voorbij op het strand, ‘I remember your body’, zeggen we tegen elkaar.
We vormen nog steeds de kern. Lang geleden hebben we aanhang toegestaan. Partners komen en gaan soms weer. Kinderen en tegenwoordig ook kleinkinderen gaan ook graag mee.
Jaren geleden gingen we nog een keer mee met de jeugd naar de disco. We stonden als chaperonnes toe te kijken, het was te vroeg, te leeg  en we waren te oud.

En dan ben ik nu eindelijk waar ik naar toe wil, een avondje stappen.
Vandaag zijn we gaan stappen, Bas en ik. Om drie uur ’s middags beginnen we bij ‘Timmer’ met Wil en Dicky achter de toog, Bertus ervoor, de rest van de bezoekers onder de warmte lamp buiten.
Daarna naar de oesterparty. Het feest  begint om vijf uur in ‘Rijke & de Wit’, ‘s middags. Arjen breekt als een echte oesterman de schelpen open en Daan staat achter de tap.
Rond een uur of zeven, de avond is bereikt, hebben we trek. En wat doe je na het stappen? Dan ga je shoarma eten op de Witte de With bij ‘Jaffa’, sinds 1979.
De straat was, in de tijd van bijna 20, het middelpunt van het uitgaansleven voor kunstenaars, hoeren en hoerenlopers. Nu is de Witte de With het middelpunt van het Rotterdamse uitgaansleven. En ‘Jaffa’ nog steeds de plek waar je na het stappen naar toe gaat. Alleen op dit tijdstip is de brigade zich rustig aan het voorbereiden op de rush rond sluit.
We lopen langs ‘de Schouw’, nog steeds een monument op de Witte de With en middelpunt voor kunstenaars en aanverwanten. Door het raam herkennen we de rug van onze neef aan de bar en Tineke er achter. We gaan ze gedag zeggen en blijven nog even hangen aan de hoge bar.

En zo wordt het vrijdagavond tien uur. Normaal gesproken zou ik nu aanstalten gaan maken om mij voor te bereiden op een avondje stappen toen ik bijna 20, 30 en 40 was.
Nu, na een alcoholvrije stap-dag, lopen we naar de parkeergarage om mij voor te bereiden op de avond thuis in bed met een boek, als ik niet gelijk in slaap val. Nachtbrakers zijn we, voor middernacht op bed.

©HIRUNDO_hetjuffie_pauline