De weg lijkt oneindig. Zinderende lucht boven het asfalt, enige verkoeling komt door de smalle raamopening . Met de wind komt Sahara zand mee. Twee dagen geleden zijn we uit Niamey weggereden. Vannacht hebben we geslapen in Birni N’Konni en vanochtend vroeg zijn we richting Tafirgan Belil vertrokken voor het Gerewolfestival.
Oumars handen bewegen over het stuur. Alsof hij met de omgeving in gesprek is. Dan ziet hij mijn blik in zijn spiegel. Hij glimlacht en begint te praten.

‘De hond, de ezel en de geit gaan op reis naar Niamey. Een kaartje kost 2500 CFA. De ezel stapt de bus in en betaalt 2500 CFA’.
Oumar knikt naar mij.
Ondertussen heeft hij meer toehoorders gekregen. De andere vier passagiers luisteren aandachtig mee.
‘Als de hond instapt geeft hij de chauffeur 5000 CFA’, vertelt hij verder in poëtisch Frans.
‘Maar er is geen wisselgeld. De chauffeur belooft de hond dit bij aankomst in Niamey te geven. Als laatste stapt de geit in en zegt dat hij bij aankomst in de hoofdstad zal betalen.
De reis is lang en warm, maar uiteindelijk komen de drie aan op het busstation bij de centrale markt. Zodra de achterdeur open gaat springt de geit zonder te betalen naar buiten en rent de menigte in. De ezel stapt nors naar buiten en gaat midden op de weg staan. Als laatste stapt de hond uit. Hij loopt langs de bus naar voren om zijn wisselgeld in ontvangst te nemen. Maar voor hij de chauffeur bereikt heeft geeft deze gas en de hond heeft het nakijken’.
Oumar kijkt ons aan, zijn handen bewegen weer over het stuur.

Kaarsrecht vervolgt de weg zich, zo ver als ik kan zien, bijna oneindig lang. Af en toe een norse ezel, midden op de weg.
‘Hij heeft betaald voor zijn reis, dus de weg is nu van hem’, licht Oumar toe.
Als we door een dorpje rijden worden we achtervolgd door een blaffende hond.
‘Hij wil zijn wisselgeld’, lacht Oumar.
Even later springt een geit vlak voor de auto langs de stekelige struiken in.
‘Dat zijn de dieren van Afrika!’.
Een paar uur geleden zijn we de toegangspoort tot de Sahara gepasseerd. Het wordt tijd voor een ‘arrête de pipi’ en ik vraag even te stoppen. De aarde kleurt donker rood van het vocht.

Als we aankomen op de plaats van bestemming is de voorziene aankomsttijd iets verlaat. Hier heeft Oumar nog een laatste toevoeging op het gedrag van de Afrikaanse dieren.
‘Verwende apen kunnen een groep goed ontstemmen’.
Gniffelend stapt hij uit en rekt zich uit na de lange tocht.

©HIRUNDO_hetjuffie_pauline

Links en bronnen:
CFA  Franc des Colonies Françaises d’Afrique, De Wodaabe zijn van oudsher nomadische herders en handelaren  Wodaabe, Een keer per jaar komen de Wodaabe samen aan de poorten van de woestijn bij Aadez  Gerewol,
Deze vertelling is eerder gepubliceerd op ‘Op reis met juffrouw Jannie’