Ik fietste over de kade, langs de Maasboulevard. Het stormde. Code geel zou zelfs die middag overgaan naar code oranje. Het Nederlands Kampioenschap Tegenwindfietsen was afgelast.
Mijn ogen traanden, het opstuivende vuil versterkte mijn slechte zicht. Het snot veegde ik af aan mijn mouw, de wind had mijn zakdoek ontvoerd.

De golven op de Maas rolden om en klapten neer. Ze verstoven een soort fijne regen, miezer, maar dan anders. Extra zuurstof in de lucht. Hard nodig, want ik reed mijn eigen kampioenschap tegenwindfietsen. Mijn benen verzuurden, mijn gezicht was steenkoud en mijn lijf klam. Maar ik moest en zou op tijd op het werk zijn, vooruit ging ik, in plaats van terug naar huis te worden geblazen.

Plotseling zag ik iets zwarts, net boven de rivier. Met alle kracht probeerde het uit de greep van de golven te blijven.
Ik hoorde het krassen: ‘Nondeju, dit doet mijn verenkleed niet goed!’
Ik keek beter en zag een kraai heen en weer fladderen om de kade te bereiken. De storm deed zijn best haar tegen te houden, maar de kraai won.
‘Pas op,’ riep ik haar toe, ’straks kom je onder mijn fiets of onder een auto in de file. Niemand let op, ze hebben allemaal haast.’
‘Nee,’ riep ze. ‘Ik ben in de kracht van mijn leven! Ik let op, ik word geen schrapkraai op het asfalt! En als jij mij aanrijdt kan ik nog furore maken in het menu van een Chef, die ik laatst voorbij zag komen in de talkshow BEAU.’
Gebrade kraai, jakkes, ik werd een beetje misselijk. Of kwam dat door mijn worsteling met de aanwakkerende storm, die al mijn krachten opeiste?

Ze vloog mij voorbij, nam de eerste weghelft zonder kleerscheuren, maar had niet gerekend op het tegenliggende verkeer. De bestuurder zag niet eens dat er iets aan kwam vliegen. Het verkreukelde stuk plastic eindigde onder het linkervoorwiel van een elektrische BMW.


© 2023 HIRUNDO_hetjuffie_pauline

Links en bronnen:

BEAU, creatief schrijven, menu van een Chef, NK tegenwindfietsen