‘Eten, fietsen, slapen’

Haar fiets is er helemaal klaar voor, haar tas is gepakt en ze staat te trappelen om te vertrekken. Gisteravond pasta party, om te stapelen. Vanochtend brood met pindakaas, koolhydraten en eiwitten.

Voordat ze het door heeft is ze al op een derde van de rit. De beloofde regen blijft uit. Eén omleiding slechts, een prachtige rit met leuke en goed verzorgde eetpauzes. Boterhammen, pindakaas aangevuld met banaan en koek.
‘Suiker,’ zegt ze en lacht haar tanden bloot, en fiets weer vrolijk verder.
Uit haar frametas vist ze een perziksnoepje, snelle suikers om te overbruggen naar de volgende stop. Acht komma acht kilocalorieën, nul komma twaalf gram eiwit, twee gram koolhydraten, waarvan anderhalve gram suikers en nog wat vet en zout. Nog maar één en nog één anders haalt ze het niet. Eten moet ze om haar koolhydraten binnen te krijgen, minstens veertig gram per uur. Drinken moet ze om haar vocht verlies en koolhydraten verder aan te vullen. Aangelengde appelsap met extra sportdrank poeder.
Ze staat in de rij voor de boterhammen pindakaas, ze zijn niet aan te smeren. Banaan erbij, bidons vullen en op weg is ze weer.
De kop is eraf en het gaat heel makkelijk.
‘Honderddrieënvijftig kilometer met een gemiddelde van bijna zeventwintig kilometer per uur,’ geeft haar Garmin aan.
‘Ich hab den Tag auf meiner Seite, ich hab Rückenwind!’
Eten moet ze, pasta, maar ook wat vooraf. Een alcoholvrije weizen om het vocht verder aan te vullen en nog meer koolhydraten binnen te krijgen. En dan slapen, lang slapen voor herstel.

Eten, een uitgebreid ontbijt met fruit, eieren, kaas en een croissant.
De eerste kilometers voelen stram, maar al gauw is de machine weer geolied. Vandaag de eerste lekke band en daarmee is het dreamteam gevormd. Ieder teamlid krijgt een medaille voor haar of zijn inbreng. De eerste is verdiend door de snelste banden wisselaar van het ‘westelijk’ halfrond. Gezamenlijk fietsen ze verder richting het doel voor vandaag en trappen stevig door.
Na vijftig kilometer, boterhammen pindakaas en vandaag een sinaasappel voor de broodnodige variatie. En weer verder fietsen, Minden here they come.
Vandaag slechts honderdachtentwintig kilometer met een gemiddelde van net vijfentwintig kilometer per uur.
Pizza willen ze en een beetje snel, ze hebben flinke trek. En een ijsje toe.
‘Suiker,’ zeggen ze en lachen hun tanden bloot.
En dan weer slapen, zo snel mogelijk.

Ontbijt met het dreamteam, tas inladen en in het zadel.
Klimmen vandaag, niet haar sterkste kant, maar er omheen fietsen maakt de route van vandaag wel erg lang. Honderdzeventig kilometer voor de boeg, een bergetappe.
De boterhammen pindakaas zijn niet weg te krijgen, haar maag is vol, maar haar lijf schreeuwt om koolhydraten. Appelsap gaat ook tegenstaan, te zoet, te plakkerig.
Perziksnoepjes in haar wang smelten langzaam weg, ze lijkt wel een hamster.
‘Zit je er net lekker in, ben al je al boven,’ denkt ze.
Vandaag heeft ze ontdekt dat klimmen best leuk is als je in top conditie bent en niet te al te zwaar.
‘Ain’t No Mountain High Enough.’
Voor ze het door heeft is ze over de helft op de weg naar Berlijn.
Honderdvijfenzestig kilometer en twaalfhonderd hoogte meters, meer een heuvel- dan een bergetappe, onder Hannover langs naar de slaapplek van vanavond.
Daar eerst weer eten, het gaat er niet meer goed in, dus een extra alcoholvrije weizen, dat plast ze er gauw weer uit.
Slapen wil ook niet goed lukken, dan maar lezen. Totdat het boek op haar gezicht valt en haar wakker maakt.

In cadans, eten, fietsen, slapen. Het dreamteam is op stoom. De motor is aan, kop over kop.
Vandaag een prachtig glooiend landschap met zon. Begin koel en einde klam. Ze fietsen voormalig Oost-Duitsland binnen, hebben prachtige pauzes bij oude landhuizen en worden super verzorgd door de crew met vers gesmeerde boterhammen pindakaas. Ijsje am see om af te koelen en voor de suikers.
Finish op honderdzesenvijftig kilometer in Brandenburg am Havel.
‘We zijn vandaag zo vrolijk, zo vrolijk klommen we nooit.‘
Op het terras is het beter vertoeven dan op de bloedhete kamer van hun voormalig Oostblok hotel. Het dreamteam eindigt met een kring gesprek en als de hotel voorraad alcoholvrije weizen op is gaan ze naar bed. Morgen nog een klein stukje fietsen.

Alsof het de eerste dag is stuift ze weg richting de eerste stop.
Het is warm, heel warm. Dus wil ze blijven rijden om verkoelende wind te creëren. Oude uitkijkposten in het landschap, bosbouw en veel water, waar ze eigenlijk verkoeling in wil zoeken.
Veel ijs vandaag. Een cola ijs met de nodige suiker bom, een vanille ijsje met chocolade coating voor de proteïnen.
Ze is er bijna, nog een klein stukje en ze staat onder de Brandenburger Tor. Das Finale.
Potsdam, de tweede stop, wachten tot iedereen binnen is. Het dreamteam splitst. Ze sluit aan bij de minder snelle ploegleden. De snelle gaan, voor haar, al gauw op in het drukker wordende verkeer.
Warm en toch kippenvel. Zwaar onder de indruk is ze om Berlijn binnen te fietsen, overweldigend.
‘Alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn, omdat ze soms in het westen, soms ook in het oosten willen zijn,’ schalt in haar hoofd.
En dan, om drie in de middag, met ruim zevenhonderdvijftig kilometer in haar benen, is het avontuur over.
Onder de Brandenburger Tor door fietst ze naar het hotel, tijd voor een weizen mit alcohol.

Vanavond gaat ze los, morgen wordt er niet gefietst en slapen doet ze in de bus. Een Aperol Spritz, doe er nog maar een. Daarna toch maar weer terug naar ohne alcohol, haar lijf kan het niet verwerken.
Wat een super evenement en een super organisatie. Ze heeft genoten afgelopen vijf dagen, eten, fietsen, slapen en kameraadschap.
‘Naar links!
O ja, naar rechts!
Nondeju, dat gaat er goed op!
Naar links!
En nog unne keer naar rechts!
Ja!
We worden helemaal koekoek!
Feest!
Zing!’
Gewoon jammer dat het afgelopen is.

Hun fietsen zijn er helemaal klaar voor, hun tassen zijn gepakt.
Gisteravond bonte avond, om af te sluiten.
Vanochtend vroeg ontbijt, het ritme zit er goed in, voor een laatste rondje Berlijn.
Hun dreamteam weet de weg. Checkpoint Charlie passeren ze op afstand, de Mauerstrasse kruisen ze meerdere malen, langs de mindere goden van Berlijn. Via de langste, een mooie, omweg komen ze waar ze naar toe willen, het Holocaust monument, om de hoek van het hotel.
Nog snel naar de supermarkt, fiets in de aanhanger, tas ophalen en vooraan in de rij bij ingang van de bus. Ze staan te trappelen om te vertrekken naar huis met hun verhalen en indrukken.
‘Berlin is dark and cold
We sleep in the daytime, we glow
The night will fall again
Everything has an end
We will be back.’

Note:
In juli 2020 wordt de sponsor fiets actie van de hartstichting voor de eerste keer naar Berlijn georganiseerd. Een ‘virusje is het daar niet mee eens’. In 2021 moet de tocht nogmaals uitgesteld worden.
Op maandag 25 juli 2022 vertrekt Cycle Berlin, vanuit Beekbergen richting Berlijn. Vijf dagen, zevenhonderdvijftig kilometer om geld in te zamelen voor onderzoek.
Met haar harten fiets actie heeft ze 2540€ aan donaties voor de hartstichting opgehaald. Ze kijkt terug op een super evenement met een super organisatie en in het gezelschap van het dreamteam heeft ze genoten van haar vijf dagen op de fiets, met mensen om haar heen met allemaal de neus richting Berlijn: ‘Eten, fietsen, slapen en niet te vergeten kameraadschap.

©HIRUNDO_hetjuffie_pauline